در سال 1959 دانشمندی به نام ریچارد فینمن که برنده جایزه نوبل بود, در انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا سخنرانی مشهوری ایراد کرد. او در این سخنرانی گفت که ما می توانیم چیزهای کوچکی بسازیم که همان کاری را که ما می خواهیم انجام دهند. مثلاً می توان 25 هزار صفحه دایره المعارف بریتانیکا (دایره المعارف سال 1959) را در ابعاد یک سر سوزن جا داد و تمام کتاب های جهان را در جزوه ای 35 صفحه ای حفظ و نگهداری کرد.
یکی از دلایل رنجش در بیشتر ازدواج ها ( و بیشتر روابط خانوادگی) احساس فقدان قدرشناسی است. متأسفانه بسیاری از ما به این دلیل که هر روز با اعضای خانواده خود در ارتباط هستیم، فراموش کرده ایم قدرشناسی خود را به یکدیگر نشان دهیم. ما قدر یکدیگر را نمی دانیم! بچه ها با والدین و والدین با بچه های خود چنین رفتاری دارند. همسران هم که در عدم ابراز قدرشناسی نسبت به یکدیگر معروف هستند.
دست را بالا بردن و تکان دادن. مشت را به نشانه تهدید نشان دادن. این موارد و موارد دیگر اشاره با دست، بخشی از زبان بدن هستند که ما هر روز آنها را برای ایجاد ارتباط به کار می بریم.شامپانزه ها و بونوبوها (بعضی وقت ها شامپانزه های کوتوله نامیده می شوند)، هم از دست هایشان برای رساندن پیام استفاده می کنند. تحقیقات جدید نشان می دهد که این پستانداران با دست هایشان بهتر از لبخند، اخم کردن و دیگر علایم قیافه با دیگران ارتباط برقرار می کنند. به خاطر این که شامپانزه ها و بونوبوها نزدیک ترین بستگان پستاندار ما هستند، این کشف ممکن است بتواند توضیح دهد که زبان چگونه در انسان به وجود آمده و پیشرفت کرده.
این نظر ظاهراً غیر ممکن و تقریباً نوعی تناقض لفظی به نظر می رسد. من معتقدم که اگر سال های نوجوانی را به طور کامل از نظر بگذرانیم، حقیقتاً عملی (و عاقلانه) است که به جای نزاع با این دوران، از آن تقدیر کنید.
کلمه کلیدی در این اصل دوران است. اگر شخصی که در حال مطالعه این مطلب است، حداقل بیست ساله باشد و دقیقاً همان آدمی باشد که هنگام نوجوانی بوده است، تعجب خواهم کرد. احتمالاً شما بیش از همه، ارزش ها، دیدگاه ها، ظاهر فیزیکی، اخلاق شغلی، اهداف و اولویت های خود را تغییر داده اید. خود من وقتی به گذشته می نگرم هیچ شباهتی بین نوجوانی و حال خود نمی یابم. هم متفاوت به نظر می رسم و هم متفاوت عمل می کنم و در مجموع همه چیز در زندگی من تغییر کرده است. حالا دیگر هم من و هم شما با گذشته فرق کرده ایم. وقتی به گذشته نظر می کنیم، آن را دورانی سپری شده می یابیم.
دست را بالا بردن و تکان دادن. مشت را به نشانه تهدید نشان دادن. این موارد و موارد دیگر اشاره با دست، بخشی از زبان بدن هستند که ما هر روز آنها را برای ایجاد ارتباط به کار می بریم.
شامپانزه ها و بونوبوها (بعضی وقت ها شامپانزه های کوتوله نامیده می شوند)، هم از دست هایشان برای رساندن پیام استفاده می کنند. تحقیقات جدید نشان می دهد که این پستانداران با دست هایشان بهتر از لبخند، اخم کردن و دیگر علایم قیافه با دیگران ارتباط برقرار می کنند. به خاطر این که شامپانزه ها و بونوبوها نزدیک ترین بستگان پستاندار ما هستند، این کشف ممکن است بتواند توضیح دهد که زبان چگونه در انسان به وجود آمده و پیشرفت کرده.
از نظر آناتومی، شکل اسکلت دایناسورها به گونه ای بوده که آنها را از دیگر آرچوسوروس ها (کروکودیل و پتروسوروس) متمایز می کرده است. دایناسورها چهار یا پنج انگشت روی دستانشان داشتند. پاهایشان سه انگشت داشت. سه استخوان خاجی ترکیب شده به وسیله مفصل ران و یک حفره مفصل ران باز داشتند (یک ساختمان سه استخوانی). این استخوان مفصل ران به دایناسورها یک وضع و حالتی می داده که پاهایشان زیر بدن هایشان قرار می گرفته. برخلاف سایر خزندگان که پاهایی دارند که به شکل گشاد در اطرافشان قرار می گیرد.
دایناسورها چقدر عمر می کردند؟ خیلی سخت است که به این سؤال جواب دهیم.
اخیراً دانشمندان فهمیده اند که بیشتر استخوان های دایناسورها حلقه های رشد داشته اند (به نام خطوط رشد) که ممکن است به این سؤال جواب دهد. این خطوط تنها با استفاده از میکروسکوپ قابل دیدن هستند. حلقه رشد دایناسورها شبیه به حلقه رشد درختان است که سن درخت را می توان بر اساس آن تعیین کرد (هر سال رشد برگ ها یک رد در تنه درخت به جا می گذارد).
سرها (و مغزها)ی دایناسورهای گردن بلند، خیلی بالای قلب هایشان نگه داشته می شد. در سوروپودهای بزرگ، سر می توانست هشت متر بالای قلب باشد! این امر در مهندسی جریان خون مشکلاتی ایجاد می کرد. دیرینه شناسان زرافه را به عنوان مدلی برای حدس زدن درباره جریان خون گونه برچیوسوروس به کار می برند. مفصل بندی گردن برچیوسوروس مثل زرافه، عمودی تر از تعداد زیادی از سوروپودهای دیگر بود و او می توانست از ارتفاع هشت متری هم غذا به دست آورد.
در راه عروج به آسمانها دیدم گروهی به کشت و زرع مشغول بودند. از یک طرف می کاشتند و از جانب دیگر درو می کردند. یعنی به سرعت محصول می داد. از جبرئیل پرسیدم آنها کیستند؟گفت مجاهدین در راه خدا هستند که حسنات آنها هفتصد برابر پاداش دارد و آنچه از مال و جان در راه خدا دهند چندین برابر عوض گیرند. فرمود چون برفتم دیدم گروهی را که سر آنها را به سنگ می کوبند و هر بار که می کوبند باز درست می شد و بار دیگر به سنگ می کوبیدند.
