سوره شعراء[26]
این سوره دویست وبیست وهفت آیه دارد که بعد
ازسورهی بقره، دارای بیشترین آیات است. این سوره به خاطر ستایش از شاعران مؤمن و
مذمّتِ شاعران بیهوده گوی، که در چهار آیهی آخر آن آمده، «شُعراء»نامیده شده و
نام دیگر آن «طسم» است.
غرض از این سوره، تسلیت خاطر رسول خدا (ص) است
از اینکه قومش او را و قرآن نازل بر او را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود و
همین معنا از اولین آیه آن که میفرماید:" تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ
الْمُبِینِ" بر میآید. آری کفار قریش یک بار او را مجنون خواندند، بار دیگر
شاعر، و این آیات علاوه بر تسلیت خاطر آن جناب، مشرکین را تهدید میکند به سرنوشت
اقوام گذشته و به این منظور چند داستان از اقوام انبیای گذشته یعنی موسی و ابراهیم
و نوح و هود و صالح و لوط و شعیب (ع) و سرنوشتی که با آن روبرو شدند و کیفری که در
برابر تکذیب خود دیدند نقل کرده است تا آن جناب از تکذیب قوم خود دل سرد و غمناک
نگردد و نیز قوم آن جناب از شنیدن سرگذشت اقوام گذشته عبرت بگیرند.
و این سوره از سورههای پیشین مکی است، یعنی از
آنهایی است که در اوایل بعثت نازل شده .
مطلب دیگر اینکه، از سیاق همه آیات این سوره بر
میآید که تمام آن مکی است، لیکن بعضی از
مفسرین پنج آیه آخر آن را و بعضی دیگر
تنها آیه" أَ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً أَنْ یَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِی
إِسْرائِیلَ" را استثنا کرده و گفتهاند که اینها در مدینه نازل شده است.
